En dat is precies zoals het zou moeten zijn.
Toch leven we in een wereld die ons vaak vertelt dat we ons moeten aanpassen, verbeteren, polijsten – alsof we pas waardevol zijn als we perfect zijn.
Maar wat is perfectie eigenlijk? En waarom proberen we het na te streven, terwijl het ons juist zo vaak van onszelf en van elkaar vervreemdt?
Er is zoveel vrijheid te vinden in het loslaten van dat streven naar onmogelijke perfectie. Want de waarheid is dat we nooit helemaal zullen voldoen aan die onzichtbare standaard. En dat hoeft ook niet.
Onze kracht zit juist in onze echtheid, in onze gebroken stukken en onze mislukkingen. In de delen van ons die we liever zouden verbergen, ligt vaak de meeste wijsheid en het meeste potentieel.
Wanneer je jezelf volledig kunt omarmen – je licht en je schaduw – ontstaat er een diepe rust. Het is alsof er een last van je schouders valt.
De wereld hoeft niet langer een toneelstuk te zijn waarin we een rol spelen. We mogen gewoon zijn wie we zijn. En in dat zijn vinden we verbinding, niet alleen met onszelf maar ook met de mensen om ons heen.
Hoe anders zou het leven voelen als we niet langer probeerden anderen of onszelf te veranderen, maar elkaar simpelweg accepteerden?
Niet alleen in onze successen, maar vooral in onze worstelingen, onze fouten, en de delen van ons die we liever zouden verbergen. Want juist daar, in die kwetsbaarheid, vinden we echte intimiteit. Daar leren we wat het betekent om mens te zijn.
Het is een eenvoudige waarheid, maar een die we vaak vergeten: we zijn allemaal onderweg. Niemand heeft het allemaal uitgevogeld, niemand heeft alle antwoorden.
En dat is oké. Want de schoonheid van het leven ligt niet in het bereiken van een perfect eindpunt, maar in het bewandelen van de weg zelf – met al zijn hobbels, omwegen en onverwachte bochten.
Laat de druk los om perfect te zijn. Wees mild voor jezelf en anderen. Zie de schoonheid in het onvolmaakte, want daar ligt de echtheid. En in die echtheid schuilt vrede.
Liefs Sandra Lagerweij
Foto: Art by Demilo
