TRAUMADELEN
Trauma is geen gebeurtenis, maar wat er in je gebeurt wanneer je alleen bent met iets dat te groot was om te dragen. Het is de bevriezing van onmacht in het lichaam, het stilvallen van adem, het bevriezen van gevoel. De afgesplitste delen van de psyche blijven bewaard als levende herinneringen, gevangen in de tijd van toen. Een geluid, een blik, een geur kan ze opnieuw activeren, en plots is het kind terug, bang, klein, zonder woorden. Je denkt dat je reageert op het nu, maar je lichaam herinnert zich toen.
OVERLEVINGSDELEN
Om dat ondraaglijke niet opnieuw te hoeven voelen, bouwt de psyche verdedigingslinies. Overlevingsdelen die alles doen om de realiteit te verdraaien of te vermijden. Ze rationaliseren, perfectioneren, pleasen, controleren, dissociëren, werken zich stuk of sluiten hun hart. Ze zorgen dat je functioneert, maar niet dat je leeft. Ze houden het systeem draaiende, maar verhinderen de ontmoeting met het gevoel dat ooit werd afgesneden. Wat ooit bescherming was, wordt uiteindelijk een gevangenis.
GEZONDE DELEN
Toch blijft er altijd iets onaangeraakt. Een kern die weet wat waarheid is, wat verbinding is, wat leven is. Dit gezonde deel is de getuige in jou die wil herinneren, die niet meer weg wil kijken, die verlangt naar heelheid. Het is het deel dat durft te voelen, dat durft te dragen wat ooit niet kon, dat zegt: ik ben klaar om terug te keren naar mezelf.
HET LICHAAM ALS GETUIGE
In somatische regressietherapie en reïncarnatietherapie bij Inner-Journey wordt dit proces niet mentaal maar lichamelijk benaderd. Het lichaam is de drager van wat het hoofd heeft vergeten. Spierspanning, adem, hartslag, trilling, ze vertellen waar de psyche brak. In een veilige bedding wordt de afgesplitste pijn niet benoemd, maar gevoeld. Niet geanalyseerd, maar belichaamd. Je keert terug naar de plek waar het gebeurde, maar met de draagkracht van het nu. Wat ooit te veel was, mag nu voltooid worden.
Zelfs heling op cellulair niveau, genetisch niveau, symbiose-niveau en myofasciaal niveau is mogelijk, wanneer het lichaam weer veilig genoeg voelt om te herinneren. Trauma leeft niet alleen in het verhaal, maar ook in de biologie. Op celniveau kan het lichaam de energie van het oude moment blijven vasthouden, als een bevroren trilling in het mitochondrium, als een verlamming in de spierspindels, als een epigenetisch signaal dat het DNA markeert met de boodschap: gevaar. In somatische regressietherapie wordt deze diepere laag niet via de geest aangeraakt, maar via het lichaam zelf.
Door zachte, trage, oprechte aanwezigheid kan de cel zich openen. Wanneer je ademt in het gebied waar ooit iets stokte, wanneer je lichaam begint te trillen of uit te reiken zoals het toen niet kon, ontstaat er beweging in de stof zelf. De fascia, het dragende web van bindweefsel dat alles met alles verbindt, laat zijn geheugen spreken. De spanning die zich vasthield als overlevingscontractie, komt los. Symbiosepatronen, de diepe innerlijke neiging om te versmelten met de ander uit angst voor verlating, worden voelbaar in het bekken, in de buik, in de adem.
En zelfs het DNA, eeuwenlang als vaststaand beschouwd, blijkt fluïde te zijn: epigenetische littekens kunnen verzachten zodra het lichaam veiligheid en waarheid tegelijk ervaart. Deze vorm van heling is traag, ritmisch, oer. Niet spectaculair aan de buitenkant, maar revolutionair aan de binnenkant. Het is een stille omkering van wat generaties lang onbesproken bleef. Het lichaam herschrijft het verhaal, niet met woorden, maar met adem, beweging en trilling. Niet vanuit wil, maar vanuit waarheid.
HET SYSTEMISCH LICHAAM
Wat zich in een individu afspeelt, herhaalt zich in elk systeem. Families, teams, organisaties, ook zij kunnen breken onder overweldiging. Als er te veel pijn, schuld of onmacht in een systeem is, ontstaan eilanden. Subgroepen, stiltes, loyaliteiten aan het verleden. De verbinding raakt verloren, en wat overblijft is overleving. Men gaat harder werken, rationaliseren, de waarheid mooier maken, vooruit vluchten. Maar zolang het systeem zijn bevroren pijn niet voelt, blijft het herhalen wat het probeert te vermijden.
HET HERSTEL VAN EENHEID
Somatische regressietherapie is geen methode van begrijpen, maar van terugvinden. Terugvinden van dat wat ooit verloren leek, maar diep vanbinnen bleef wachten. Het is de weg terug naar de eenheid tussen lichaam, geest en ziel. De weg waarop je leert dat heling niet begint met verklaren, maar met voelen. Dat niets verdwijnt door het te negeren, maar alles verandert wanneer het eindelijk wordt gezien.
Somatische regressietherapie is de kunst van thuiskomen in het lichaam dat ooit moest verdwijnen om te overleven. Het is de ontmoeting met jezelf in de diepte van je zenuwstelsel, waar trauma niet langer een vijand is, maar een diep en onverwerkt pijnstuk. Het is de herinnering dat jouw psyche niet stuk is, maar gesplitst, en dat alles wat ooit brak, kan terugkeren in verbinding.
Het lichaam weet wat jij vergeten bent. Jouw lichaam is namelijk de bewaker van jouw waarheid. Durf jij je waarheid onder ogen te komen?
