Silent Trauma Release

Dit zijn de trauma’s die zich opslaan in je bindweefsel, in je kaak, je keel, je middenrif en je bekken, die zich inkapselen in je psoas, in je fascia, in de trage samentrekking van je zenuwstelsel, tot je lichaam zelf een archief wordt van het onuitgesprokene.

Silent Trauma Release is geen cognitieve techniek, geen oefening die je leert, begrijpt of navolgt met je hoofd. Het is een herinnering die in je cellen woont. Een bevrijding die geen geluid nodig heeft. Een oerkracht die zich aandient in de leegte tussen spanning en ontspanning, in het niemandsland tussen wat je wilde zeggen en wat je nooit hebt kunnen uitdrukken.

Trauma is geen gebeurtenis, het is de energie die zich niet kon afmaken. En die energie zet zich vast in je fascia, het intelligente, vloeibare netwerk van bindweefsel dat al je spieren, zenuwen en organen met elkaar verbindt. Fascia is het geheugen van het lichaam. Wat niet mocht worden gevoeld, wat niet veilig was om te uiten, wordt als een trilling, een samentrekking, een stilte bewaard in deze laag. En het is pas als de fascia opnieuw wordt bewogen, geraakt, wakker gemaakt, dat het lichaam durft te reageren.

Wat veel mensen niet weten, is dat er een diepe lijn loopt van je kaak naar je keel, naar je middenrif, naar je psoas. Een fasciale, neurologische en energetische as die alles in je lijf verbindt wat met zelfexpressie, overleving en veiligheid te maken heeft. Als je je kaken op elkaar klemt, activeer je je psoas. Als je je stem inhoudt, sluit je je bekken. Als je je lijf stilhoudt, verstijft je hele as.

Deze lijn wordt vaak onbewust geblokkeerd. Maar via een gecontroleerde, fysieke expressie, waarbij je de beweging van schreeuwen imiteert zonder geluid te maken, ontstaat er een kettingreactie. De spanning in je kaak wordt bewust opgebouwd, je mond opent zich alsof je alles eruit wil gillen, je lichaam spant zich aan tot het trilt, en dan… laat je los. Geen klank. Geen woorden. Alleen de echo van je waarheid, die eindelijk mag stromen.

Voor veel mensen betekent dit ook een terugkeer naar bewoning. Want hoe geestelijk aanwezig we ook lijken, veel mensen leven afgesneden van hun lijf. Niet omdat ze dat willen, maar omdat voelen te gevaarlijk werd. Omdat het lichaam de plek werd waar alles gebeurde wat nooit mocht. Dissociatie werd een strategie. Overleven werd een gewoonte. En thuiskomen voelt als bedreiging.

Silent Trauma Release nodigt je uit om weer aanwezig te zijn. Niet in het verhaal, maar in het lijf. Niet via analyse, maar via beweging, trilling, zweet, adem, fasciale ontspanning. Het lichaam mag weer bewonen worden. De geest mag zakken. Je mag landen. En voelen. Zonder te hoeven vluchten in je hoofd.

Wat je kunt ervaren? Soms komt het als een storm, soms als een rilling. Je kunt tintelingen voelen, hitte, koude, je benen kunnen beven, je bekken kan beginnen te pulseren, je borst kan openen alsof er ineens lucht bijkomt. Je keel kan ineens vrij zijn, of juist blokkeren, alles is welkom. Er kunnen emoties opkomen die geen naam hebben. Tranen zonder reden. Spontane huilbuien. Rillingen. Een gevoel van ruimte, of plotselinge uitputting. Want loslaten vraagt energie. En wat het lichaam al die jaren heeft vastgehouden, komt nooit zonder impact vrij. Maar het brengt je terug. Naar jezelf. Naar het deel van jou dat nog leefde in de diepte van je fascia.

Niet alles hoeft uitgesproken te worden om bevrijd te worden. Soms is het genoeg om stil te zijn. Te bewegen. Te trillen. Te openen. En te luisteren naar de echo van het onuitgesprokene.

Silent Trauma Release is geen schreeuw, het is de stilte die eindelijk gehoord wordt.
Een innerlijke bevrijding, die begint in je kaak, doortrilt naar je keel, zakt naar je psoas en eindigt waar jij weer begint: in je lichaam.
In jou.